Dulin fátækt eða nýfátækt er ekki ásættanlegt ástand þegar bankarnir græða

Undirrituð var við nám í Noregi þegar kreppa skall á þar fyrir rúmum 17 árum. Einn hluti af námi mínu fjallaði um það sem kallað var "nyfattigdom" þ.e. þegar fólk bjó í stórum húsum, varð atvinnulaust og réði ekki við afborganir af eignum sínum. Á íslensku mætti útfæra þetta sem dulin fátækt, eða nýfátækt. Þetta fór illa með margar fjölskyldur og komu sumir sér í enn verri klípu með því að reyna að fela ástand sitt. Tóku yfirdráttarlán til að greiða afborganir en áttu síðan ekki fyrir mat eða öðrum nauðsynjum. Margir af þeim sem hérlendis eru með gjaldeyrislán hafa reynt að greiða af lánum sínum til að missa ekki eignir sínar og flestir þeirra eru farnir að skulda tvöfalt söluvirði eignarinnar. Hér á landi er talað um þá sem eru á vanskilaskrá en þær tölur sýna ekki ástandi eins og það er raunverulega.

Hæstiréttur hefur komist að niðurstöðu um ólögmæti gjaldeyrislána sem virðist vera byggður á lagalegum bakgrunni. Auðvitað á að leiðrétta þessi lán samkvæmt því, ekki samkvæmt því sem þingmenn telja eðlilegt. Það eru ekki lántakendur sem eru sökudólgarnir hér. Bankarnir hafa verið að státa sig af góðri afkomu bæði á síðasta ári og á þessu svo auðvitað eiga þeir að lagfæra það sem ólögmætt er þrátt fyrir að Mörður Árnason hafi eitthvað annað á tilfinningunni. Líklega hefur hann ekki þurft að kljást við afborganir af slíkum lánum sjálfur.

Svo erum það við hin með verðtryggðu lánin. Ekki er ástandið þar neitt til að hrópa húrra yfir heldur því þessi lán eru að sliga margann manninn. Ég sit allavega uppi með það að hafa tapað þeim eignarhluta sem ég átti í minni blokkaríbúð og vel það. Er eiginlega orðin ansi þreytt að bíða eftir þessum "lausnum" og orðin leið á að hafa endurteknar áhyggjur um hver mánaðarmót. Svo núna er að fæðast í huga mínum það sem ég kalla "nýhugsun" í stað "nýfátæktar". Til hvers að vera að borga og borga eitthvað sem aldrei minkar, fjármagna eign sem maður kemur aldrei til með að eignast. Maður upplifir sjálfa sig sem algjört fífl - svona eins og Bakkabræður að fylla vatn í botnlausa fötuna. Ef maður reynir að standa sig þá getur maður aldrei leyft sér neitt annað í lífinu. Svo nýhugsunin er: hvernig væri bara að gefa skít í þetta og leyfa bankanum að eiga eignina sem er orðin skuldin, leigja sér litla íbúð og hafa þá allavega efni á að versla í matinn, fara í bíó og mögulega einhvertíma aftur á ævinni til útlanda

Kæri Mörður, næsti maður - sem erum við - er nú þegar að borga skuldirnar sem aðrir komu yfir á okkur og það var ekki svona venjulegt fólk, heldur gráðugir einstaklingar sem komu sér fyrir í gráðugum bönkum sem eru enn að græða á hinum almenna borgara, þ.e. okkur. Svo ef ástandið breytist ekki held ég að það komi að því að ég hætti að skilgreina mig sem nýfátæka (í blokkaríbúðinni minni) og skilgreini sjálfa mig sem nýhugsandi sem tek ekki þátt í að halda þessari græðgisvæðingu bankanna áfram heldur fer að lifa kæruleysislega svona dag fyrir dag. 

 

 

Vill verðtryggingu á lánin