Dramatísk gljúfraganga, samt ekki nema 16km.

Haldið þið ekki að míns hafi gengið 16 km gljúfur í gær  Mest allt niður í móti og hitt upp í móti í sveigjum og beygjum. Ég fattaði það allt í einu þegar ég hóf gönguna að ég er lofthræddari en andskotinn – hafði nú ekki hugsað um það þegar ég vissi að ég átti að ganga „niður“ en uppgötvaði það snarlega þegar ég sá ofan í gljúfrið sem var rosalega djúpt   Oft var mér hugsað um ljóðið hans Steins Steinars öfugsnúið „Klífa kletta.... hrasa, detta... ó guð og allt það.“ og þess á milli sagði ég við sjálfan mig 08.08.08 er góður dagur til að deyja á, verður flott á steininum – en þá fékk ég mér Powerade orkudrykk og snarlagaðist og smellti stuðlögum á Ipod´inn minn  og strunsaði áfram.

 

Um miðbik ferðarinnar stoppaði ég á einu sjúkrastöðinni sem er á þessari göngu og hitti þar konu sem ég kannast við. Henni var farið að svima var flökurt og leið mjög illa. Hún hafði fengið töflur og var að lagast og ákvað að halda áfram og var ég í samfloti með henni. Við fengum þær upplýsingar að ef hún versnaði aftur þá væri kæmi maður og asni framhjá á hverjum klukkutíma sem tækju sig af alvarlegum atvikum. Við strunsuðum áfram og 20 mín. seinna kom asni og maður en allt var í lagi hjá okkur svo hann var ekki stoppaður. Nokkru seinna fór konunni aftur að líða illa, settist niður og ætlaði að bíða eftir næsta farartæki. Viti menn, auðvitað kom enginn – og enginn kom restina af ferðinni og við sem áttum 8km göngu eftir. Hún átti eina pillu eftir og smellti henni í sig og fauk á stað en síðan tók það enda. Eina sem við gátum gert var að slæpast áfram á milli vatnsbóla og rennbleyta okkur, súpa vatn í rólegheitunum og reyna að halda áfram.

 

Við áttum að ná bát til baka og var sá tími að renna frá okkur en einnig var þar fólk sem beið eftir okkur og viti menn, miðarnir voru í okkar fórum. Ég fékk þá snilldar hugmynd að reyna að hlaupa á undan til að finna einhver mann með asna en ég fann bara mannlausan asna sem var tjóðraður við tré. Ekki var nokkurt símasamband svo við vorum í slæmum málum. Ég herti hlaupin, en míns hefur undanfarin 2 ár verið sitjandi við tölvu svo hlauphæfileikar í grýttu fjalllendi eru ekki þar sem hæfileikarnir eru – rann til í steinunum og tognaði lauslega í baki. Ekkert alvarlegt, en allavega þannig að ekki var hægt að ganga niður gljúfrið á venjulegan hátt svo ég varð að ganga svona „hliðar saman hliðar“ svona eins og hann Heiðar Ástvalds. kenndi á sínum tíma. Svo þarna vorum við báðar lemstraðar og eina aðstoðin sem fannst, asninn og maðurinn, voru hvergi að sjá. Við drusluðum okkur áfram og sáum fram á að gista við fjallsrætur, eða í gljúfrinu en héldum áfram í þeirri von að við kæmumst kannski á matsölustað sem við áttum að hitta hina og var einhverstaðar langt, langt í burtu.

 

Að lokum komum við að einhverskonar miðstöð þar sem við sáum fólk (eftir 15,5km) þar sem hægt var að hringja fyrir okkur á matsölustaðinn og komu þeir að ná í okkur á opnum pallbíl (held að það hafi verið geitur þar á undan okkur) en þá var klukkan 17.00 og báturinn átti að fara 17.15. Það var síðan seinkun á bátnum en við komumst heim á leið um síðir.

Núna daginn eftir eru stóru tærnar mínar þokkalega fjólubláar eftir að renna sífellt fram í fínu fjallaskóna og reyndar þær litlu líka og nögl á annarri litlu er laus. Þetta hliðar saman hliðar labb var ekki alveg að gera sig og er ég með harðsperrur í vöðvum sem ég vissi ekki að væru til. Spýtubrúðan Gosi er með fínlegra göngulag og hreyfingar en ég. Dagsetningin 08.08.08. átti ekki að vera minn dauðadagi, heldur var það dagurinn þar sem ég upplifði dramatískt ævintýri og lifði það af með glans. Fyrst ég gat það þá get ég allt!!!!